- Η Λίμνη των Κύκνων -

Το έχω πει - και το έχω γράψει - πολλές φορές... Και δεν θα σταματήσω να το επαναλαμβάνω, για κάθε φορά που το αναγνωρίζω... Είναι άξιο θαυμασμού το πόσα είναι που η ψυχή μας γνωρίζει, αν μόνο για μία στιγμή σταματήσουμε αυτήν την εγγενή πολυλογία μέσα στο μυαλό μας και αποφασίσουμε - με ενός λεπτού σιωπή - να της δώσουμε την προσοχή που της αναλογεί.... 

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήξερα βαθιά μέσα μου πως θα γράψω... Ήταν μία αλήθεια που με συγκλόνιζε... Σαν αξιωματική αλήθεια το αντιμετώπιζα... Δεν ήξερα τι, δεν ήξερα πώς, δεν ήξερα πότε... Δεν ήξερα το θέμα και δεν ήξερα καν το αν θα ήμουν ικανή για αυτό... Και για κάθε φορά που αναρωτιόμουν το "πότε επιτέλους θα έρθει αυτή η ώρα", ακόμη κι αν ενδόμυχα και για ανεξήγητους λόγους το φοβόμουν, ένιωθα μέσα μου σαν κάτι να μου λέει - με επιείκεια και καλοσύνη - "Όλα στο Χρόνο το Σωστό"...

https://www.youtube.com/watch?v=B5J7GfzGBd8&ab_channel=DeadCanDance

Στις αρχές του 2016, μου δόθηκαν οι "συντεταγμένες" για ό,τι ήταν που θα "περνούσε από το χέρι μου"... Και μου πήρε λίγο χρόνο, έως ότου καταλάβω πως είχε πια έρθει η ώρα... 

Ο αρχικός τίτλος, μου δόθηκε στη γλώσσα που καταλαβαίνω καλύτερα και ήταν αυτό που έγινε η διεύθυνση αυτού του blog... "Meeting people, Meeting God"... Και θα μιλούσε για όλες τις Συναντήσεις που έζησα, για όλους τους ανθρώπους της ζωής μου, παρουσιάζοντάς τες μέσα από τον τρόπο που πάντα "έβλεπα" τα πράγματα.... Μέσα από μία άλλη, συγχρονική, αλλά προσωρινά - για τους περισσότερους - αόρατη για τα μάτια, πραγματικότητα... Ακόμη και αυτό δεν θα ήταν ικανό να με δραστηριοποιήσει, αν δεν μου δινόταν ένας σκοπός... Ίσως όχι αυτό ακριβώς - δεν έψαχνα για εχέγγυα - μα για έναν κάποιον συνδετικό ιστό που θα έδενε τις λέξεις μεταξύ τους και την καρδιά μου, μαζί τους.... Για ένα κάποιο φως, στο βάθος του τούνελ που τώρα θα βάδιζα και που ήξερα πως θα χρειαζόμουν να το κοιτάζω, κάθε φορά που θα δείλιαζα.... Για κάθε φορά που θα έλεγα "Δεν μπορώ άλλο... Σταματάω εδώ...."... Ένιωθα πως θα συνέβαινε κι αυτό... Υπάρχει πάντα ένας λόγος για να "σταματήσεις".... Και υπάρχει πάντα ένας λόγος για να "συνεχίζεις"... Ευτυχώς...
Έκανα πάντα πολλές ερωτήσεις - όπως και τώρα - και είχα ζητήσει να μάθω... 

Ακόμα κι αν γνωρίζω πως η ζωή δεν το οφείλει να δώσει λόγο σε κανέναν, το ερώτημά μου απαντήθηκε... Ίσως να ήταν χρήσιμο, το να γνωρίζω από την Αρχή...
Και η Απάντηση που πήρα, ήταν "Healing Life"... Ήμουν τυχερή...

Γνωρίζω καλά τις διαδρομές της Θεραπείας... Αυτό είμαι... Κι αυτή η διαδρομή, θα ήταν για τη ζωή μου... Και ξέρω πως δεν γίνεται χωρίς πόνο... 

Η επιστροφή στην Ευθυγράμμιση με την αλήθεια αυτού που είμαστε, δεν γίνεται χωρίς πόνο... Συμβαίνει αυτό καμμιά φορά, όταν χρειάζεται να δεις... Κινδυνεύεις να κλάψεις λίγο... 

Το πρώτο πράγμα που χρειαζόταν να αποδεχθώ, ήταν πως ζωή μου έπασχε... Κάθε Θεραπεία ξεκινάει από τη Διάγνωση....

https://www.youtube.com/watch?v=eIGmNDEs6PM&list=PLRkVzsVluQXMKl2MEF24JMawLiORsDARo&index=71&ab_channel=tranquilitygateway

Δεν είχα καταφέρει να το δω... Ίσως να το απέφευγα... Ίσως με πλήγωνε... Κι ίσως καταλάβαινα πως θα χρειαζόταν να έρθω αντιμέτωπη με τις δικές μου παραβάσεις και τις δικές μου ευθύνες... Λόγω αγνοίας ή επιμονής ή ενστίκτου επιβίωσης... Ή, απλά, υπερηφάνειας... Αλλά, όπως έλεγε κι ένας δάσκαλός μου, δεν μπορείς να κρυφτείς από την Αλλαγή... Θα σε βρει, όπου κι αν είσαι... Ήμουν τυχερή... Με βρήκε... 

Η ζωή μου έπασχε από την ασθένεια που λέγεται "Η Σκόνη του Κόσμου"... Και γνώριζα από πριν πως, μέσα από αυτή τη διαδρομή, μέσα από αυτά τα κείμενα και τις λέξεις, αυτή τη Σκόνη θα την τίναζα από πάνω μου... Αναπόφευκτα... 

https://www.youtube.com/watch?v=lpAO9dxl36o&list=RDzW1U2bUjMEU&index=16&ab_channel=kenanarat

Η διαδρομή ξεκίνησε αρκετά δειλά... Σιγά-σιγά άρχισα να αναγνωρίζω πως η ίδια η ζωή μου, με είχε προετοιμάσει επαρκώς, με είχε εκπαιδεύσει κατάλληλα και με είχε οδηγήσει - παίρνοντάς με από το χέρι - να αποκτήσω τα απαραίτητα εφόδια και τις ικανότητες, ώστε να μπορέσω να περπατήσω τα βήματα που χρειαζόταν... Και όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον τρόπο της γραφής, άρχισα και να καταλαβαίνω... Με προσευχή και συγκέντρωση, ζητούσα κάθε φορά να μάθω τι θα ήταν χρήσιμο να γραφτεί εδώ, πριν καν ακουμπήσω τα χέρια μου στο πληκτρολόγιο... Και με αυτό εννοώ πως, ό,τι και να ήθελα "εγώ" να γράψω, τα κείμενα με ένα τρόπο απλά χρησιμοποιούσαν τα χέρια μου για να γραφτούν από μόνα τους... Για κάθε κείμενο, ήταν σαν "κάτι" ή "κάποιος" να μου τα υπαγόρευε... Σαν "κάτι" ή "κάποιος" να γνώριζε καλύτερα από μένα, το Ωφέλιμον... Εγώ, πραγματικά, δεν ήξερα... Προσερχόμουν κενή... Και διαπίστωνα κάθε φορά, πως ό,τι γραφόταν, ερήμην μου, ήταν όντως με τα σωστά λόγια, στο σωστό χρόνο κι όχι μόνο για μένα... Ποτέ δεν μπορούσα να κάνω κάτι "μόνο για μένα", έτσι κι αλλιώς... Κι αυτό ακόμη, το θεωρούσα "αδυναμία" μου... Κι αυτό ακόμη, τώρα μου ήταν χρήσιμο... Δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ... 

Κάθε κείμενο κι ένα γέννημα... Μέσα από τη διαδρομή της κυοφορίας, της γέννησης, του πόνου, των δακρύων και της ανείπωτης χαράς που ακολουθούσε... Για την απελευθέρωση από τη μνήμη και όχι μόνο... 

Πολλές φορές, άνθρωποι του περιβάλλοντός μου προσπάθησαν να μου επιστήσουν την προσοχή... Πως, ίσως εκτίθεμαι υπερβολικά... Πως, ίσως δεν χρειάζεται όλο αυτό... Πως θα συναντήσω αντιδράσεις, στο κάτω-κάτω ποιος δικαιούται να μιλάει για το Θεό.... Πως χάνω το χρόνο μου, αφού κανένας δεν καταλαβαίνει τι γράφω... Πολλά από ο,τιδήποτε... Μα εγώ γνώριζα πως το κάνω για τη ζωή μου... Και αυτός ο λόγος, όχι μόνο μου ήταν αρκετός... Με υπερέβαινε... 

https://www.youtube.com/watch?v=u7K72X4eo_s&ab_channel=MassiveAttackVEVO

https://www.youtube.com/watch?v=3P0COo6jSlY&ab_channel=%D0%90%D0%BB%D0%B5%D0%BA%D1%81%D0%B5%D0%B9%D0%A0%D0%BE%D1%89%D1%83%D0%BF%D0%BA%D0%B8%D0%BD

Μέσα από αυτή τη διαδρομή, είδα τους ανθρώπους της ζωής μου με άλλα μάτια... Τις συνθήκες της ζωής μου, με μία - τολμώ να το πω - αποστασιοποιημένη αντικειμενικότητα 360 μοιρών, σαν από ψηλά.... Τη δική μου θέση μέσα σε αυτήν, με ένα άλλο ίδωμα... Και το κατάλαβα, πως η Αλήθεια βρίσκεται "ένα βήμα πίσω"... Στην Απόσταση που προσφέρει την Προοπτική...
Χρειαζόμουν έναν Άλλο Τρόπο να βλέπω τα πράγματα.... Και μου δόθηκε... Κάθε κείμενο και μία προσευχή Εξιλέωσης... Μαζί και Λύτρωσης, από τα δεσμά που είχα δεχθεί ή είχα από μόνη μου θέσει στον εαυτό μου... Και κάθε φορά, να μου κόβεται η ανάσα... 

Πόσο τυχερή στάθηκα, θεέ μου... 

Ξέρω καλά πως δεν προλαβαίνουμε σε μία ζωή να τα πούμε όλα... Δεν θα προλάβουμε - μέσα στο ενάμιση λεπτό που βρισκόμαστε εδώ - να αποδώσουμε κάθε "συγνώμη" και κάθε "ευχαριστώ"... Και ξέρω πια πως δεν θα γράψω και όλα όσα θα είχα να πω... Ίσως να μην υπάρχει και λόγος... Το Πεπερασμένο, αφορά ακόμα και σε αυτή τη συγγραφή των κειμένων... 

Και τώρα, έτσι όπως αυτή η διαδρομή ολοκληρώνεται, αναγνωρίζω πως το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί κάποιος να ζητήσει, είναι να του δοθεί ο χρόνος και ο τρόπος ώστε να αλλάξει την άποψή του για όλα τα πράγματα... Να αιτηθεί τη νοητική του Μετα-Στροφή... Να Θελήσει να Δει, με τόλμη, με θάρρος - πολύ θάρρος - και ειλικρίνεια τον εαυτό του...
Για να τον Γνωρίσει... Για να τον Εξημερώσει... 

Η Αλήθεια είναι Εδώ - με όποιο όνομα - και είναι για όλους... Και όποιος γυρεύει την Αλήθεια, να στέκει με σιγουριά και με βεβαιότητα πως θα του αποκαλυφθεί... Στο σωστό χρόνο, με τον πιο συμβατό τρόπο για εκείνον... Και ποτέ δεν θα είναι "μόνο για εκείνον"... 

Το μόνο προαπαιτούμενο, να είσαι έτοιμος να "χάσεις"... Και να το αντέξεις... Να "χάσεις" ό,τι ποτέ πίστευες πως "είχες", πως "ήταν δικό σου" ή πως "ήταν αλήθεια"... Και η αλήθεια είναι πως, έστω για λίγο, όλο αυτό θα μοιάζει με "απώλεια"... Κι εκεί, θα χρειαστεί η επιμονή και το σθένος σου... Η βαθιά Εμπιστοσύνη στη ζωή... Που - αν την έχεις ξεχάσει - θα αναγκαστείς να τη ξαναβρείς...
Θα είναι μόνο για λίγο... Για να αρχίσουν όλα, ξανά από την Αρχή... 

https://www.youtube.com/watch?v=ExgOTMNjNnc&ab_channel=%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AERock%CE%A3%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CE%AE

Κάνουμε πολλές διαδρομές και πολλούς κύκλους - οι περισσότεροι από αυτούς, γύρω από την ουρά μας - για να φτάσουμε σε αυτό που διαφεύγει της προσοχής μας, μα είναι πάντα εδώ... Γιατί πιστεύω, μόνοι μας αναρωτιόμαστε... "Μα είναι δυνατόν να είναι τόσο απλό?..."... Και μόνοι μας απαντάμε... "Δεν μπορεί να είναι έτσι..."... Και συνεχίζουμε το ψάξιμο...
Και περνάμε από πολλές μεθόδους και πολλά διαβάσματα και πολλές εμπειρίες, γιατί υπάρχει μέσα σε όλους μας αυτό το "κάτι" που θα ήθελε τα πράγματα να είναι δύσκολα, ίσως γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο έχει μάθει να εκτιμά... Από κεκτημένη ταχύτητα πορευόμαστε κοιτάζοντας έξω από εμάς, για να βρούμε αυτό που "έχουμε" ήδη... Αυτό που "είμαστε" ήδη... Δεν θα το έλεγες "τρέλα", αυτό?..
Θα το δεις κι εσύ - με κομμένη την ανάσα ή με γέλια μέχρι δακρύων, ανάλογα με το χιούμορ του καθενός - πως "δεν συμβαίνει τίποτα"... Κι ούτε ποτέ μπορεί να "μας" συμβεί τίποτα... Κι ακόμη, πως όσα μας κάνουν να υποφέρουμε, είναι μόνο οι δικές μας, εγγενείς και κληροδοτημένες Παρερμηνείες... Δηλαδή, στη φαντασία μας... Το είδα...
Η Αλήθεια είναι αφοπλιστικά απλή... Γι αυτό δεν τη βλέπουμε... Αυτό κατανόησα μέσα από τη δική μου διαδρομή... Και πως, ό,τι συνέθεσε τη ζωή μου ήταν φτιαγμένο με τέτοια αποστομωτική Τελειότητα, με τέτοια μαεστρία και έναν υπολογισμό ακριβείας, πέρα από κάθε δική μου προσπάθεια παρέμβασης...
Τόσο μα τόσο ταιριαστή, τόσο μα τόσο κατάλληλη... Κομμένη και ραμμένη για μένα...
Κι όλος ο χρόνος που χρειάστηκα για το ταξίδι της Επιστροφής μου, ήταν αληθινά ωφέλιμος...

https://www.youtube.com/watch?v=cY2B_9KpRqk&ab_channel=JanusWitchrider&ab_channel=JanusWitchrider

https://www.youtube.com/watch?v=Q3Kvu6Kgp88&ab_channel=ondrejtis

Ευχαριστώ θερμά όλους όσους Συνάντησα, μόνο για να καταλάβω πως - ο καθένας τους - είναι ένα κομμάτι από μένα... Ευχαριστώ όλους όσους έγιναν αφορμή για να μπουν οι λέξεις, οι εικόνες και οι μουσικές που αγάπησα, σε μία σειρά... Όλους όσους έγιναν η αφορμή για τις ρωγμές στην καρδιά μου, μόνο για να δω πως η δύναμή μου κρύβεται μέσα της... Ευχαριστώ όλους όσους με συντρόφευσαν για λίγο, σε αυτό το ταξίδι μου προς την Αλήθεια... Ευχαριστώ για αυτή τη "βουτιά στα βαθιά", που με έκανε να αναδυθώ μέσα από τη Λίμνη της Ζωής μου - μέσα από τον εαυτό μου - κάπως αλλιώς... Κι ευχαριστώ όλη τη Διαδικασία, για τη διαδρομή προς την βαθιά Εκτίμηση και Ευγνωμοσύνη που τώρα διαθέτω για αυτήν την υπερκόσμια Μεγαλοσύνη της Ζωής... 

Δεν έχω λόγια...

Κι άλλα λόγια, δεν έχω... 

https://www.youtube.com/watch?v=P0v9vd4JEeo&ab_channel=Indeepsilence&ab_channel=Indeepsilence

.......................

https://www.youtube.com/watch?v=UzVD9coo7cg&ab_channel=MysticalVibes

Meet me, 

At the Crossroads of Sand

Meet me, 

Undresssed from past or future

Without anything that has devided us

Without the slightest thought 

Of anything that will

Leave these Burdens 

On the Waterless Land 

For nothing ever happened

It was just the Dream 

Of you touching the surface of your fears

We all walk the Desert alone

And it is the heat that creates mirages in our minds

Now, 

Prepare yourself for the Feast

Wear your garment of Transparent Presence 

And Meet me

Let us share

From the everfull well

That is found

Within....

(The Message was downloaded in these words and in this form during rehearsals for "Touching Stillness", and was later performed in Edinburgh - Scotland in 2011).

https://www.youtube.com/watch?v=u925g6CgKuw

- Ταξίδι στη Θεραπεία -

Με αυτή την αναρώτηση, άνοιξα τα μάτια μου στο φως εκείνης της ημέρας.... Κι ας ήταν πολύ νωρίς το πρωί... Κι ας μου φαινόταν πως υπήρχε κάτι πρωταρχικά παράδοξο στη γεύση της... Αυτή η αναρώτηση με ξύπνησε, κι όχι το φως... Ξαφνικά... 

"Τι θα πει "θεραπεία"?... "...

Το παράδοξο ήταν πως, όλα τα χρόνια της ζωής μου με αυτό ασχολήθηκα... Με ό,τι είχε να κάνει με την έννοια και τις απανταχού πρακτικές της θεραπείας...Πρώτα για μένα και στη συνέχεια για όπου αλλού γύρω μου εντόπιζα την απουσία υγείας και την έλλειψη σθένους, με όποια μορφή κι αν παρουσιαζόταν... 

Και θα μπορούσε να πει κανείς πως ένας άνθρωπος που ασχολείται τόσο πεισματικά με κάτι, όλα τα χρόνια της ζωής του, θα έπρεπε τουλάχιστον να γνωρίζει την ερμηνεία της λέξης... Να είναι σε θέση  να δώσει εξηγήσεις... 

"Τι θα πει "θεραπεία"?..."...

Κι όμως... Έτσι φαίνεται πως χρειαζόταν να γίνει... Να ξεκινήσει εκείνη η ημέρα με την αναγνώριση πως, αν κάποιος μου έκανε αυτή την ερώτηση, εγώ δεν θα ήξερα να απαντήσω... 

Το ταξίδι μου, ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν... Από πολύ μικρή, ανεξάρτητα από όποια εργασία φαινόταν πως "κάνω", είχα πάντα στο νου μου αυτό... Πως η θέση μου ήταν να φέρω την αλλαγή προς μία πιο φωτεινή κατάσταση, όπου κι αν βρισκόμουν... Είτε αυτό αφορούσε σε ανθρώπους είτε σε συνθήκες είτε σε χώρους... Κι ας μη μου το ζητούσε κανείς... Κι ας το κρατούσα ανομολόγητο, από το φόβο πως θα κριθεί ως υπεροψία... "Ποια νομίζω πως είμαι?..."... Δεν το έλεγα σε κανέναν... Αλλά, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς... Θαρρείς πως ήταν τέτοια η ύπαρξή μου, από μόνη της... Πως ό,τι ήταν που βρισκόταν εντός μου, με κατεύθυνε προς τα εκεί... Χωρίς να μπορώ - ή να θέλω - να του αντισταθώ.... Σαν να υπήρχε - ερήμην  μου - μία αποστολή που με είχε επιλέξει... Είχα πάντα μία αδιαχείριστη έλξη προς το φως και - ταυτόχρονα - μία ενδόμυχη αίσθηση ευθύνης για όποιον Συναντούσα αλλά και για όσους δεν θα Συναντούσα ποτέ κατά πρόσωπο σε αυτή τη ζωή... Αν το κοιτάξεις κι αν το δεις, είναι βαθιά συγκινητικό το πόσα είναι που η Ψυχή γνωρίζει... 

Η απαρχή του ταξιδιού, ήταν μία πολύ δυνατή ώθηση που ανέκαθεν ένιωθα... Που αν χρειαζόταν να την κάνω λέξεις, θα ήταν το "πρέπει να ψάξω"... Αυτό το "πρέπει", πουθενά αλλού και για κανέναν άλλον λόγο δεν το χρησιμοποιούσα... Μόνο για ετούτο... Και ίσως τελικά να ήταν καλό για μένα που δεν πολυμιλούσα για αυτά τα πράγματα αφού ακόμη κι έτσι, ακόμη και στη σιωπή μου, πολλές φορές κατηγορήθηκα πως "δεν μπορώ να κάτσω σε μία μεριά" ή για ένα γενικότερο αίσθημα "ανικανοποίητου" που δεν συμβάδιζε με την εικόνα του "ζεν", που ζητούσε επιτακτικά η ταυτότητα κάποιου που ανήκει στην ομάδα των εναλλακτικών θεραπειών... Εγώ όμως, ήξερα πως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς... Κι αυτό από μόνο του, είναι λόγος σοβαρός... Αυτό, το να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς... Θα μπορούσε κάποιος να το αποκαλέσει "μανία" ή "ακατάσχετη - σε βαθμό αυτοβασανισμού - λατρεία για τη Γνώση"... Μία έν-πυρη διαρκής κίνηση ανάμεσα από φλόγες που με έκαιγαν ζωντανή στο διηνεκές... Εγώ, έπρεπε να ψάξω...

https://www.youtube.com/watch?v=t4Y1wDdMYH4&ab_channel=dypodo

"Τι θα πει "θεραπεία"?..."... 

Σαν κάποιος να μου ψιθυρίζει βασανιστικά αυτή την ερώτηση, που επίμονα επαναλαμβανόταν... Και ήξερα πια πως ήταν αναπόφευκτο... Χρειαζόταν να μπορέσω να απαντήσω... Χρειαζόμουν να λύσω το γρίφο, λες και η ημέρα γεννήθηκε για να αφιερωθεί στην πιθανότητα αυτής της ανακάλυψης... Και χρειαζόταν - όσο κι αν με δυσκόλευε - να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων... 

Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου και άρχισα να ψάχνω... Άνοιξα ντουλάπες και συρτάρια, μήπως και η απάντηση βρισκόταν παραπεταμένη κάπου ανάμεσα στα πράγματά μου, στα βιβλία και στις ατελείωτες σημειώσεις μου... Δεν μπορεί, κάπου θα την είχα βάλει και το είχα ξεχάσει... Δεν μπορεί να μην το ήξερα... Θα το είχα απλώς ξεχάσει... Κι αυτό, όπως και πολλά άλλα... Και κοιτούσα έξω από εμένα... Και δεν τη βρήκα πουθενά... 

Ντύθηκα και βγήκα έξω... Σα θεριό ανήμερο, που δεν μπορεί να κάτσει σε μία μεριά... Ναι... Και μαζί μου για συντροφιά, είχα κι αυτή την αίσθηση του ανικανοποίητου... 

Χαμογέλασα προς στιγμήν... Ίσως τελικά να είχαν δίκιο... Αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς... 

Είχα αρχίσει να πανικοβάλλομαι... Σαν να ήμουν όλο αυτόν τον καιρό, ασυνεπής... Προς όσους ερχόντουσαν σε μένα για ό,τι ήταν που "έκανα" κάθε φορά, στον εαυτό μου τον ίδιο αλλά κυρίως, προς το πρόσωπο της θεραπείας...

Ντύθηκα καλά και βγήκα έξω... Ο χειμώνας εδώ, είναι παρών για τα καλά... Πήρα τους δρόμους... Και ήμουν μόνη μου... Ο χειμώνας - μεταξύ πολλών άλλων - είναι μία καλή δικαιολογία για να μένουν οι άνθρωποι κλεισμένοι... Περπατούσα στο δρόμο που ανεβαίνει το βουνό... Και ένιωθα σαν να με κυνηγάει η ερώτηση από πίσω... Θα Συναντιόμασταν αναπόφευκτα... Κι αυτό, μεταξύ πολλών άλλων, μου έδινε μία αίσθηση ανακούφισης και μου δυνάμωνε την υπομονή μου, κάθε φορά που την έχανα... 

Σταμάτησα το περπάτημα για λίγο... Αποφάσισα να πάρω μία βαθιά ανάσα... Έστω, για λίγο... 

"Δεν καταλαβαίνω... Τι μπορεί να είναι αυτό που λέμε "θεραπεία"?...."...
Την Αλήθεια ζητούσα, όχι τις περιγραφές...

Η ανάσα μου... Μάλλον εκείνη ήταν η υπεύθυνη για την ξαφνική ρωγμή μέσα στο κεφάλι μου... Εκεί, κάπου ανάμεσα στη βαθιά μου εισπνοή και σε μιά επιμηκυμένη αναπόφευκτη εκπνοή, συνέβη ερήμην μου ένα κενό... Και ήταν σαν να άκουσα τον ίδιο ψίθυρο που προηγουμένως έκανε την ερώτηση, να απευθύνεται στην αδυναμία μου υποστηρικτικά... 

"Look around..."... 

Τα αγγλικά, ήταν η γλώσσα που ένιωθα πιο οικεία μου... Σαν να ήταν η μητρική μου... Τα πιο απρόσμενα των Μηνυμάτων, τα έχω λάβει σε αυτή τη γλώσσα... Μα η μορφή, έτσι κι αλλιώς, δεν έχει ποτέ σημασία... 

"Look around"...

Υπάκουσα... Και στάθηκα ακίνητη... Μέσα κι έξω... Στο δρόμο που ανεβαίνει το βουνό... Και άρχισα να κοιτάζω γύρω... Είχα ξαφνικά μία σιγουριά που ανάβλυζε από τη ρίζα μου και μία ανεξήγητη βεβαιότητα πως σε αυτό το "κοίταξε γύρω", κατοικούσε αυτό που χρειαζόταν να δω...

https://www.youtube.com/watch?v=kpSOC7KvDwI&ab_channel=ValentiaaliasSelini

Συνδιαλεγόμουν τώρα με τη φωνή που μου απευθυνόταν...
"Εντάξει... Κοιτάζω... Θα ήθελες να σου πω τι βλέπω?... Είναι ήσυχα εδώ... Όμορφα... Καθηλωτική ομορφιά... Τα χρώματα είναι έντονα... Χειμωνιάτικα σκούρα... Τα βουνά, είναι όμορφα... Τα δέντρα, είναι όμορφα... Η θάλασσα, δροσίζει το δρόμο μας... Μαζί μας κι αυτή... Χειμωνιάτικα όμορφη... Δεν ξέρω τι άλλο να πω... Δεν μπορώ να δω κάτι άλλο... Συγχώρα με... Η καρδιά μου φλέγεται... Και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα από την ομορφιά που βλέπω... Το ξέρεις... Με ξέρεις... Δεν ξέρω τι άλλο χρειάζεται...."...
Μάλλον τα βήματα που βάδιζα όπως μου τα υποδείκνυε η καρδιά μου, με οδηγούσαν στο σωστό δρόμο.... Γιατί, με το που τελείωσε η φράση μέσα στο μυαλό μου, κάτι με οδήγησε να γυρίσω το κεφάλι μου προς τα πίσω... Και δεν έβλεπα πια αυτά που - μέχρι πριν λίγο - βρισκόντουσαν εκεί... Αλλά τα άλλα... Αυτά που είχα ξεχάσει... Και τώρα - έτσι ξαφνικά, μέσα στο χειμώνα - βρέθηκα να περπατάω γυμνή και άδεια, το δρόμο της ζωής μου προς τα πίσω...

Και θυμήθηκα... Έρχομαι χρόνια σε αυτό το μέρος... Όλα τα χρόνια μου... Σαν μικρό παιδί, σαν έφηβη, σαν κάπως μεγαλύτερη, με την οικογένειά μου ή μόνη μου, με σχέσεις ή χωρίς, για διακοπές ή για να ξεφύγω... Είχε συντροφεύσει όλες τις εκδοχές μου... Και ενώ ήταν πάντα εδώ για να μας φιλοξενεί, εγώ ποτέ έως τώρα δεν είχα μπορέσει να δω αυτή την ομορφιά... Κάποιες φορές, ονόμαζα το μέρος "μίζερο"... Κάποιες φορές, το ονόμαζα "μέσ΄την εγκατάλειψη" και "παραμελημένο"... Κάποιες άλλες, τολμούσα να το χαρακτηρίσω "βαρετό" ή "όλο τα ίδια και τα ίδια" ή, απλά, με ένα απαξιωτικό "ουφ"... Και ξέρεις, ό,τι ονόμαζα, αυτό και ζούσα τελικά... Ήταν ο καιρός που "τίποτα δεν μου ήταν αρκετό"... Και την ομορφιά, δεν είχα μπορέσει να τη δω...  Ποτέ πριν... 

Το νήμα από τις εικόνες της ζωής μου, με έκανε να αναρωτηθώ... Πώς ήταν δυνατόν να μην έχω μπορέσει να δω την ομορφιά?... Ήταν δυνατόν να έχει αλλάξει ο τόπος τόσο πολύ?... Τι υπήρχε πια το τόσο διαφορετικό?... Και τότε, κατάλαβα... Δεν ήταν ο τόπος που είχε αλλάξει... Ήταν τα μάτια μου... Ήμουν εγώ... Εγώ ήμουν που είχα αλλάξει... Τι άλλο μπορεί να αλλάξει ποτέ, έτσι κι αλλιώς?... Είχε μεταμορφωθεί ο τρόπος της αντίληψης μου για τα πράγματα.... Βρισκόμουν - ξαφνικά - σε ένα σημείο όπου δεν είχα ξαναπατήσει το πόδι μου... Βρισκόμουν στο ίδιο μέρος με όλα τα προηγούμενα χρόνια μου, αλλά τώρα πια - πώς να στο πω - μέσα σε ένα άλλο πεδίο... Αλλιώτικο... Καινούργιο κάθε φορά που το κοιτούσα κι ας ήταν όλα στη γνώριμη θέση τους... Ήταν ένα πεδίο άπειρης φρεσκάδας... Που με οδηγούσε σε ένα άλλο ίδωμα και - αναπόφευκτα - σε μία αλλιώτικη εμπειρία... Και τώρα, ρουφούσα διψασμένη ό,τι κοιτούσα... Όπου ακουμπούσε το μάτι μου, εκεί ήταν και η Χαρά μου... Θαρρείς πως τώρα, η Χαρά μου ήταν παντού... Και η εντύπωσή μου για όλα τα πράγματα, είχε μία βαθιά - σχεδόν ευλαβή - γεύση από Εκτίμηση που με άφηνε χωρίς καθόλου λόγια...
Και το "έτσι" και το "αλλιώς" μου, ήταν τώρα όλα μαζί μου εδώ...
Ίσως, για να τα αγαπήσω... Και τα δύο...

https://www.youtube.com/watch?v=aCnf46boC3I&ab_channel=CritiquesMaster

Η ημέρα ξημέρωνε τώρα για δεύτερη φορά... Ένα "ω, θεέ μου", κατάφερε να περάσει σαν βολίδα από το μυαλό μου... Μαζί με την αναγνώριση... "Εγώ ήμουν"... Κάθε φορά και σε κάθε περίπτωση... Εγώ... Εγώ ήμουν που κοίταζα "αποτυχίες" ή "δυσκολίες" ή "ματαιώσεις"... Έτσι ονόμαζα τα πράγματα, από έλλειψη εμπιστοσύνης στη ζωή... Εγώ ήμουν που έβλεπα ασχήμια, καθώς ό,τι διέθετα προς τον κόσμο - ακόμη και χωρίς να το αναγνωρίζω - ήταν η απαξία, η αντίδραση κι η δυσαρέσκεια... Δική μου ήταν η ευθύνη για το πώς κοίταζα ό,τι έβλεπα... Και για τον τρόπο που έφτανε να γίνει τελικά η εμπειρία μου... Μόνο εγώ είχα την ευθύνη για τη γεύση της ζωής μου... Και ήμουν εγώ που την είχα - προς στιγμήν - καταδικάσει... Κανένας άλλος, για τίποτε άλλο και πουθενά αλλού....
Για όλα τα ανεμοδαρμένα μου ύψη, ο άνεμος ήμουν μόνο εγώ...
"Ω, θεέ μου...."...
Ξεκίνησα με δυσκολία το δρόμο της επιστροφής μου στο σπίτι... Η αποκάλυψη αυτή, είχε καταφέρει να απλώσει παντού σιωπή... Ήμουν αποκαμωμένη, αλλά ήμουν και χαρούμενη... Παράξενο, αλλά υπήρχαν ταυτόχρονα και τα δυό... Γιατί τώρα, είχα αρχίσει να καταλαβαίνω... Και το ταξίδι μου, είχε από μόνο του λύσει το γρίφο για λογαριασμό μου...
Πέρα από μεθόδους και μορφές, πέρα από όποιο όνομα, η πραγματική Θεραπεία είναι στο νου... Και μάλιστα, στο δικό μας νου κι όχι κάποιου "άλλου".... Η πραγματική Θεραπεία δεν έχει καμμία σχέση με το πεδίο του φυσικού σώματος και δεν αφορά στην επιβίωση ή την αποβίωση του... Αυτό και ό,τι άλλο υλοποιείται, ανήκει στο πεδίο του Αποτελέσματος... Ο νους όμως, είναι το πεδίο της Αιτίας... Και δεν βρίσκεται έξω από εμάς... Κι αυτή είναι μία καταλυτικά - σχεδόν τρομαχτικά - αποκαλυπτική αλήθεια... Το μόνο σφάλμα που επιδέχεται Διόρθωσης - εάν και εφ'όσον το ζητήσουμε - είναι ο τρόπος που "βλέπουμε", ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα... Και μέσα σε αυτά τα "πράγματα", είμαστε κι εμείς... Κανένας χειρότερος εχθρός, από εμάς... Και κανένας καλύτερος βοηθός, από εμάς... Εμείς Είμαστε Όλα...
Όλα μαζί και πολλά περισσότερα... Αυτή είναι η φύση μας...
Και τώρα το έβλεπα... Ο νους μου ήταν - όλως αιφνιδίως - Ολόκληρος...
Όλη η δύναμή μου, είχε επιστρέψει πίσω σε μένα... Γιατί το Σθένος, κατοικεί στην Ολοκληρία...
Το είχα ζητήσει... Ο νους μου, είχε θεραπευτεί...
Και αυτό ήταν ό,τι πιο τολμηρό θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ...
Δεν φτάνει να το θελήσεις, θα χρειαστεί και να το αντέξεις...
Μέσα στη σιωπή της Επιστροφής μου, μόνο αυτό είχα...
Ένα χαμόγελο κι ένα "ευχαριστώ"...
Και τα δύο, για όλα...

https://www.youtube.com/watch?v=TPOM20kgWlc&ab_channel=spmnh

- Ο Πίνακας - 

Ό,τι είμαι τώρα, ήμουν πάντοτε... Κι αυτό, δεν είναι καμμιά ιδιαίτερη φιλοσοφία ανατολικής - ή άλλης - προέλευσης... Αυτό ισχύει για όλους... Υπάρχει κάτι μέσα μας, που δεν αλλάζει με το χρόνο ή τις συνθήκες ή την άποψή μας για εκείνο ή την καλλιέργεια και την εκπαίδευσή του... Κι αυτό είναι η Ουσία μας, μαζί με όλα τα Δώρα που φέρουμε μαζί μας από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας εδώ... Κυριολεκτικά... 

Ό,τι είμαι τώρα, πάντοτε ήμουν... Δεν το ήξερα... Μόλις πρόσφατα το αναγνώρισα... Αυτόν τον πολύ συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε ανέκαθεν ο εγκέφαλός μου, τον θεωρούσα δεδομένο και φυσιολογικό, όπως τον θεωρούσα - έστω κι αξιωματικά - κοινό χαρακτηριστικό... Κοινό... Ποτέ δε θεώρησα πως διαθέτω κάτι "διαφορετικό".... Τίποτα "κατ΄εξαίρεση" σε σχέση με άλλους ανθρώπους... Εντάξει... Ίσως έκανα λάθος για λίγο... 

Ήμουν ακόμη μικρή και με αυτό εννοώ πως ζούσα ακόμη με τους γονείς μου... Σε αυτό το σπίτι που με φιλοξένησε για πολλά χρόνια... Εκείνο το μεσημέρι, είχα μόλις επιστρέψει από το σχολείο... Τίποτα διαφορετικό δεν φαινόταν να συμβαίνει... Η μέρα ήταν, από την αρχή της, ηλιόλουστη.... Ζέστη και φως από τον ήλιο, κατάφερνε πάντα να φτάσει και μέχρι το σαλόνι μας... Δεν χρειαζόταν να ανάψουμε τα φώτα, παρά μόνο από αργά το απόγευμα και μετά...
Κι όμως... Με το που πάτησα το πόδι μου στο σαλόνι, είχα την αίσθηση πως μία διαφορετική σκοτεινιά είχε κάνει την εμφάνισή της... Ένιωθα, ξαφνικά, σαν να θέλω να φύγω... Μαζί με μιά παράξενη θλίψη... Όχι δική μου... Δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται... 

Κοίταξα γύρω ερευνητικά... Και το βλέμμα μου έπεσε στον πίνακα που τώρα υπήρχε στο διάδρομο... Δίπλα στην πόρτα του μπάνιου... Εκεί τον είχαν κρεμάσει... Ένα νεόφερτο αντικείμενο... Τα χρώματά του ήταν ωχρά... Περιέγραφε ένα αφηρημένο τοπίο.... Στα δικά μου μάτια - που ήμουν από τότε εκπαιδευμένη στη ζωγραφική - ο πίνακας σαν εικόνα, δεν έλεγε και πολλά... Για να τον "διαβάσει" κανείς, θα χρειαζόταν να νιώσει τον εμπνευστή του... 

"Τι είναι αυτό?", κατάφερα να ρωτήσω τους γονείς μου... Η απάντηση από μέρους τους, ήταν για μένα μία ακατανόητη συμπεριφορά... Μου απάντησαν με κάτι μασημένα, αποσπασματικά λόγια, κοιτάζοντας στο πάτωμα, δεξιά κι αριστερά... Σχεδόν αποφεύγοντας την αλήθεια... Έτσι μου φάνηκε... 

"Ε...Χμμμ... Μία φίλη του πατέρα σου... Εμμμ... Ζωγράφος... Εεεε....Το έφτιαξε.... Και μας το έστειλε... Δώρο... Είναι δώρο..."...

Ο πατέρας μου βυθίστηκε στην εφημερίδα του και η μητέρα μου πήγε να κρυφτεί στην κουζίνα... Μείναμε μόνοι μας... Ο πίνακας κι εγώ μπροστά του... Και σε αυτόν τον φαινομενικά άδειο χώρο ανάμεσά μας, ήταν σαν να του απευθύνθηκα με το νου μου... Και σαν να είπα... 

"Είμαι εδώ....Ακούω... Δείξε μου...."... 

Ήμουν μικρή... Δεν ήξερα.... Χρειαζόταν να μου δείξει... 

https://www.youtube.com/watch?v=RQsLxJR_hyI

Επρόκειτο για μία γυναίκα... Χαμηλών τόνων.... Ευαίσθητη... Καλλιτέχνης... Καθόλου διεκδικητική... Ήταν ερωτευμένη... Με τον πατέρα μου... Τον αγαπούσε... Είχαν μία σχέση, πριν να μπει εκείνος στο γάμο που βρισκόταν τώρα... Η γυναίκα δεν μπορούσε να κάνει παιδιά... Ο πατέρας μου, το ήθελε... Την είχε αφήσει, χωρίς δεύτερη κουβέντα... Εκείνη, δεν το ξεπέρασε ποτέ... Τον σκεφτόταν... Συχνά... Έτσι είναι η αγάπη... Τα σύνορα κάθε είδους, της είναι άγνωστα... Ο πίνακάς της, περιέγραφε με τα ωχρά του χρώματα την ερημία της... Η γυναίκα μπήκε σε στάδιο θλίψης... Έγινε ακόμη πιο εσωστρεφής... Σύντομα αφού έστειλε τον πίνακα, "έφυγε" από την καρδιά της...
Έμεινα να κοιτάζω... Τον πίνακα, τα χρώματα και το αφηρημένο τοπίο... Και ήταν σαν να κοιτάζω κατευθείαν στην ψυχή της... Δεν τον είχε στείλει για να κατηγορήσει κανέναν... Ούτε για να υπογραμμίσει κανένα λάθος... Δεν τα κάνει αυτά η αγάπη... Τον είχε στείλει για ενθύμιο... Με τα δικά της λόγια, με το δικό της τρόπο έκφρασης που ήταν τα χρώματα και το ταλέντο της, του υπενθύμιζε μόνο αυτό...
"Σ αγάπησα..."...
Και τότε?.. Ακόμη κι αν ήταν έτσι... Γιατί ο πίνακας βρισκόταν τώρα μέσα στο σπίτι?...
Ήταν κι αυτός ένας τρόπος... Γιατί κατά βάθος, ακόμη κι αν προφασιζόμαστε πως δεν γνωρίζουμε τα ουσιώδη, όλα τα ξέρουμε... Όλα αυτά, τα πράγματα της Ψυχής... Γιατί, κατά βάθος, ξέρουμε τον αντίκτυπο που έχει η κάθε μας πράξη κι η κάθε μας κίνηση, στην ψυχή ενός άλλου ανθρώπου... Γιατί, κατά βάθος, είμαστε παντογνώστες... Και δεν εννοώ με αυτό, να υποκύπτουμε σε όλα τα "θέλω", σε όλα τα "σε θέλω" κάποιου, ώστε να μην στεναχωρήσουμε κανέναν... Δεν μπορεί να γίνει αυτό... Το μόνο που χρειάζονται οι άνθρωποι - ακόμη κι αν αποφασίσει κάποιος να φύγει από τη ζωή τους - είναι οι καθαρές, με αγάπη και συμπαράσταση, εξηγήσεις... Οι καθαρές και από καρδιάς κουβέντες... Που, αν γίνουν έγκαιρα και πρόσωπο με πρόσωπο, τότε είναι θα καλό και για τους δυό... Αν κάτι έχω καταλάβει από τη δική μου ζωή, μόνο αυτό είναι...
Γιατί, οι άνθρωποι φεύγουν κιόλας... Και ίσως αυτή, να είναι η τελευταία φορά που τους βλέπεις... Και δεν το λέω σαν συναισθηματικό εκβιασμό, αλλά σαν την πραγματικότητα που μας διαφεύγει...
Ήταν λοιπόν κι αυτός ένας τρόπος, να ζητήσει ο πατέρας μου "συγνώμη"... Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που είχε πια απομείνει, για να εξιλεωθεί για κάθε του παράλειψη... Και ήταν γλυκό από μέρους της μητέρας μου, που το δεχόταν...
Ήμουν μικρή... Δεν ήξερα αν χρειαζόταν να κάνω κάτι ή αν μπορούσα να κάνω κάτι ή ακόμη κι αν μου έπεφτε λόγος ως προς αυτό.... Έκλεισα τα μάτια... Πήρα μία βαθιά ανάσα... Και κοιτάζοντας τον πίνακα, ήρθαν από μόνα τους αυτά τα λόγια στο μυαλό μου... Και τώρα, ήταν σαν να της μιλάω...
"Σε είδα... Σε ξέρω... Η ψυχή σου ακούστηκε... Σε νιώθω... Θα είσαι στην καρδιά μου... Κι εύχομαι να βρεις Εκεί, όλα τα χρώματα που σου έλειψαν από εδώ... "...
Βρέθηκα να χαμογελάω μπροστά στον πίνακα...
"Δεν πειράζει που δεν σε γνώρισα από κοντά... Συναντηθήκαμε σήμερα... Σε κατάλαβα... Κι αυτό, από μόνο του, είναι σαν προσευχή..."...
Γύρισα πίσω στο σαλόνι... Κανείς δεν είχε πάρει είδηση... Ούτε τι είχε συμβεί, ούτε και τι είχα μάθει... Κατευθύνθηκα προς το τραπέζι... Εκεί είχαμε στολισμένα κάποια κεράκια, για τις περιπτώσεις που έρχονταν φίλοι στο σπίτι... Χαμογέλασα... Τώρα πια, είχαμε κοντά μας ένα μόνιμο επισκέπτη... Θα ήταν μαζί μας κι εκείνη... Μέσα από τον πίνακά της...
Άναψα ένα κερί... Για την ψυχή της...
Και θαρρείς πως πια χρειαζόταν... Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει...

https://www.youtube.com/watch?v=iEHqPCA_lzQ&ab_channel=ibs11

https://www.youtube.com/watch?v=sUEf6goy0G8&ab_channel=alikzubr

- Η Αβάσταχτη Απλότητα της Αλήθειας - 

"Δεν θεραπευόμαστε όταν μας αγαπούν...

 Θεραπευόμαστε όταν αγαπάμε...."

(Ληφθέν Μήνυμα Μεγάλης Αγάπης, από τη Συνάντηση με την *Α*)

https://www.youtube.com/watch?v=01WukohheHQ&list=RDvrj3-5DJvNg&index=27&ab_channel=ClaudioDiGiampa

- Η Ανθρώπινη Φωνή -

"Δεν μπορείς να ξέρεις τι θα ξημερώσει"... Αυτό είναι το κεντρικό θέμα, για κάθε μέρα, εδώ στη φύση... Τη μιά, έχει χαλάζι... Την άλλη, τόση βροχή που δεν μπορείς καν να δεις έξω από το παράθυρό σου... Την άλλη πάλι, μία απόκωφη συννεφιά και ομίχλη... Σήμερα, έτσι ξαφνικά, έναν άπλετο ήλιο... Σαν καλοκαίρι... Λες κι είχε ξεχάσει τι είχε συμβεί... Έτσι είναι η φύση... Ξεχνάει τι έχει συμβεί την προηγούμενη... Κάθε μέρα και κάτι άλλο... Ό,τι κι αν είναι, συμβαίνει κάθε πρωί με μία καινούργια φρεσκάδα... Το μόνο κοινό όλων των ημερών, είναι το δέος που μου προκαλεί η δύναμή της... Και αυτό, που με μαθαίνει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο... 

Σήμερα ήταν μία υπέροχη μέρα... Το ζητούσε από μόνη της και η ίδια να το ευχαριστηθούμε... Αποφάσισα να περπατήσω σε άλλα μονοπάτια... Αντίθετα με τη συνηθισμένη μου διαδρομή, κατευθύνθηκα παραλιακά σε μία περιοχή που παραμένει σχεδόν έρημη, ακόμη και το καλοκαίρι... Όχι ιδιαίτερα φιλόξενη... Βρίσκεται σε ικανή απόσταση από το χωριό και την διάσημη παραλία των διακοπών... Οι άνθρωποι, δεν την επιλέγουν... Μπορεί και να ζηλεύει λίγο... Δεν μπορώ να ξέρω... 

Σήμερα θα την επισκεπτόμουν... Θα τη χαιρετούσα... Θα την περπατούσα και σε κάθε μου βήμα θα της έλεγα τι όμορφη που είναι στ΄αλήθεια... Ιδιαίτερη, άγρια ομορφιά... 

Με αυτή την αίσθηση ακούμπησα τα βήματά μου στη γη... Κοιτώντας κάτω και γύρω και παντού... Δεν φαινόταν κανείς... Ακόμη και τα λιγοστά σπίτια που βρίσκονται κατά μήκος του δρόμου, ήταν σιωπηλά... Μόνο τα τζάκια που έκαιγαν, μόνο αυτό ακουγόταν... Καμμιά ανθρώπινη φωνή... 

Είχα να διανύσω χιλιόμετρα από άμμο... Τόσο μακρυά παραλία είναι... Και κάπου στο βάθος της, το μόνο που φαινόταν, μία βάρκα παρατημένη... Θα τη συναντούσα κι εκείνη.... Ήταν στο δρόμο μου... 

Μόνο πλησιάζοντας αρκετά, κατάφερα να δω... Η βάρκα, δεν ήταν μόνη της... Είχα κάνει λάθος... Κάποιος καθόταν επάνω της... Όποιος κι αν ήταν, θα τον Συναντούσα.... 

Γυναίκα ήταν... Μία γυναίκα... Τώρα πλησιάζοντας λίγο πιο κοντά, μπορούσα να βλέπω καλύτερα... Καθόταν με την πλάτη γυρισμένη στη δική μου πορεία... Κοιτάζοντας προς τη θάλασσα... Φτάνοντας λίγο πιο κοντά, παρατήρησα το ρούχο της... Το ρούχο της, περισσότερο από όλα, μου έκανε εντύπωση... Φορούσε ένα καλοκαιρινό φόρεμα... ¨Ήταν ένα αέρινο, καλοκαιρινό, κόκκινο φόρεμα... Μέσα στο καταχείμωνο... Εγώ ήμουν με το μπουφάν καλά κλεισμένο έως επάνω κι εκείνη με το τιραντάκι... Τα μαλλιά της, μακρυά... Το σώμα της μικροκαμωμένο, σαν παιδάκι... Ήταν σαν να περίμενε... Σαν κάποιος να την είχε τοποθετήσει σε εκείνη τη θέση... 

Προχώρησα... Την πλησίασα ώσπου έφτασα πίσω της... Δεν με κατάλαβε... Τότε έκανα άλλο ένα βήμα... Και βρέθηκα μπροστά της... Δεν με είδε... Ούτε και γύρισε να με κοιτάξει... Το βλέμμα, προς τη θάλασσα... Και το περιβάλλον γύρω της, μόνο πυκνή σιωπή... 

Δεν ήξερα αν χρειαζόταν να κάνω κάτι... Δεν μπόρεσα να μιλήσω... 

"Είμαι εδώ από το καλοκαίρι... "... Αυτό ακούστηκε μόνο... Μου μιλούσε κι ήταν σαν να μου μιλάει μέσα στο κεφάλι μου... Όχι με λόγια... Όχι με ανθρώπινη φωνή... 

"Από το καλοκαίρι είμαι εδώ... Κανένας άλλος δεν με έχει δει... Εκτός από σένα... Είχε πει θα έρθει... Είχε πει πως με αγαπάει... Είχε πει να περιμένω... Εδώ ακριβώς... Από το καλοκαίρι είμαι εδώ... "... 

Προς στιγμήν αναρωτήθηκα αν ονειρευόμουν ή αν μόλις είχα έρθει σε επαφή με κάτι απόκοσμο ή ακόμη κι αν το ίδιο το μυαλό μου, μου έπαιζε παιχνίδια... Το μόνο που συνέβη, έτσι όπως κοιταζόμασταν, ήταν να ακούσω αυτά τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα μου... Από μόνα τους, χωρίς να τα σκεφτώ καθόλου... Μιλούσα τώρα με τη δική μου, την ανθρώπινη φωνή... 

"Τρελάθηκες?... Πώς σου πέρασε αυτή τη τρελή ιδέα από το μυαλό?... Ποιος σου είπε πως αξίζεις την αγάπη?... Κανένας από εμάς δεν την αξίζει... Και ποιον πίστεψες να είναι ικανός να σου τη δώσει?... Κανένας δεν την ξέρει... Οι άνθρωποι μισούν το Θεό τον ίδιο... Λες, θα μπορούσαν να αγαπήσουν εσένα?... "... 

Την ίδια ακριβώς στιγμή που άκουγα τον εαυτό μου να λέει αυτά τα λόγια, την ίδια ακριβώς στιγμή σκεφτόμουν με τι θράσος μιλούσα έτσι σε κάποιον... Με ποιο δικαίωμα... Κι όμως, εκείνη την ίδια στιγμή, μπροστά στα μάτια μου, κάτι φάνηκε να αλλάζει στα δικά της... Σαν να ξυπνούσε από κάτι... Κάποια λόγια, την είχαν κρατήσει δέσμια... Κι αυτά τα λόγια, τώρα, της έδιναν την άδεια που είχε ανάγκη για να υπερβεί την υπόσχεση... Τη συγκατάθεση που είχε δώσει για ετούτη την αναμονή... Ποιος ξέρει πότε... Εκείνη την ίδια στιγμή, το σώμα της άρχισε να γίνεται διάφανο... Και κατάλαβα...
Στεκόμουν μπροστά της, ακίνητη... Και για λίγο, αμίλητη... Πήρα μιά βαθιά ανάσα... Μέχρι που ένιωσα πως και η δική μου - η ανθρώπινη φωνή - είχε αλλάξει τη χροιά της, μέσα μου... Τώρα, ήταν κι αυτή διάφανη....

"Μην περιμένεις πια... Γύρισε σπίτι... Ελευθερώσου... Είναι ώρα..."... 

Κοιταχτήκαμε βαθιά μέσα στα μάτια... Έπεσε επάνω μου, σαν μικρό παιδάκι κι αγκαλιαστήκαμε σφιχτά...  Καμμία άλλη φωνή δεν ακούστηκε...

Ένα αεράκι χάϊδεψε το μάγουλό μου κι ήταν σαν μία ανάσα που ψιθύρισε "ευχαριστώ"... 

Ανοίγοντας τα μάτια μου, το μόνο που είχα στα χέρια ήταν το κόκκινο φόρεμα... Κι αυτό, για λίγο... Ώσπου διαλύθηκε κι αυτό... Γλιστρώντας από τα χέρια μου, έγινε ένα με την άμμο... 

https://www.youtube.com/watch?v=3VA8uaumikU&ab_channel=SophiaArt%27s

https://www.youtube.com/watch?v=QYEC4TZsy-Y&ab_channel=TaCleoh

- Ταξίδι στο Βορρά -

Με τον *Σ* είχαμε Συναντηθεί ξανά, πριν από χρόνια... Είναι από τους ανθρώπους της ζωής μου  με τον οποίο ένιωθα πάντοτε να μοιραζόμαστε μία πολλή δυνατή σύνδεση... Και τον περιλαμβάνω αξιωματικά στους "ανθρώπους της ζωής μου", ακριβώς για αυτόν τον λόγο... Ένιωθα πάντα σαν να μην υπάρχει μεταξύ μας κανένας διαχωρισμός και καμμία απόσταση, χρονική ή τοπική... Κι ας μη συναντιόμασταν... Ένιωθα πάντα το τι κάνει και πού βρίσκεται... Το πώς είναι κι αν είναι καλά... Ακόμη κι όταν μόνο τον κοίταζα - έτσι, από μακρυά - χωρίς άλλη ανταλλαγή, ένιωθα πως το πεδίο μεταξύ μας είναι εκρηκτικό... Ανατρεπτικό... Εν δυνάμει, άκρως μεταμορφωτικό... Και σε αυτή την εγγενή μου ουσία - αυτή, του πειραματικού ερευνητή - το στοιχείο αυτό φαινόταν μεγαλειώδες... Και άκρως ελκυστικό... Και άξιο προσοχής και σεβασμού... 

Και περίμενα... 

Όταν πρωτοσυναντηθήκαμε, ήμασταν ακόμη παιδιά... Όχι ηλικιακά, μα σε σχέση με τις εμπειρίες μας και την ωρίμανσή μας μέσα από αυτές... Δεν είναι ο χρόνος που μας ωριμάζει... Και τα παιδιά, θεωρούν τα πάντα σαν παιχνίδι... Οι λίγες μέρες που είχαν περιθάλψει τη Συνάντησή μας τότε, είχαν σταματήσει απότομα... Ή τουλάχιστον, έτσι μου είχε φανεί... Συνέχιζα να έχω αυτή την αίσθηση του "ατελείωτου", του "ανολοκλήρωτου"... Πως κάτι είχε δια-κοπεί πρόωρα, πριν καν ωριμάσει... Πως είχαν αφεθεί μεταξύ μας "εκκρεμότητες"... Με έναν κάποιον αδιευκρίνιστο τρόπο, που δεν κατάφερα ποτέ να κάνω λέξεις για μένα ή για εκείνον... 

Τότε, ευτυχώς, είχα καταφέρει να διοχετεύσω την απορία μου για τον τρόπο της εξέλιξης των πραγμάτων μεταξύ μας, σε καλλιτεχνική δημιουργία... Και τα κείμενα που είχαν γραφτεί μέσα από την εσωτερική διαδρομή μου, παρουσιάστηκαν με επιτυχία στο παγκόσμιο θεατρικό φεστιβάλ της Σκωτίας... Όπως γνώριζαν οι τότε συνεργάτες μου κι όπως αργότερα εκμυστηρεύτηκα και στον ίδιο, είχαμε κάνει "μαζί" αυτό το ταξίδι στο Βορρά...

https://www.youtube.com/watch?v=1ST9TZBb9v8&ab_channel=DaveBing

Μέσα από μία σειρά καλά οργανωμένων, "τυχαίων" γεγονότων, βρεθήκαμε και πάλι, πρόσφατα... Κι αυτό, προς μεγάλη μου έκπληξη... Δεν ήταν κάτι τέτοιο μέσα στα σχέδιά "μου", ούτε και περίμενα να μου φέρει η ζωή ξανά - ή, τόσο σύντομα - ένα τέτοιο δώρο... Σκεφτόμουν πως χρειαζόμουν χρόνο να χωνέψω τα νέα δεδομένα της καθημερινότητάς μου, να κατασταλάξω σε σχέση με το τι είναι να κάνω εδώ που τώρα βρίσκομαι και διάφορους άλλους τέτοιους αντιπερισπασμούς... Για να φτάσω να γελάσω με τον εαυτό μου σκεπτόμενη πως, όλα τα πράγματα στη ζωή - κι αυτά που ονομάζουμε "καλά" κι αυτά που ονομάζουμε "κακά" - συμβαίνουν ξαφνικά και ερήμην μας... Σε μία στιγμή... Και πως, τελικά, αυτό που συμβαίνει είναι πολύ πιο σημαντικό και πολύ πιο αληθινό από αυτό που εμείς έχουμε κατά νου... 

Και αυτή τη φορά, σε αυτή τη Συνάντηση και σε ετούτη τη χρονική στιγμή, τίποτα από τα πριν δεν είχε αλλάξει... Το πεδίο μεταξύ μας, παρέμενε φορτισμένο... Σχεδόν εκρηκτικό... Εν δυνάμει μεταμορφωτικό... 

Το Μάθημα, είχε ήδη μπει σε λειτουργία... Κάθε Συνάντηση, συμβαίνει - καθόλου τυχαία - στην κατάλληλη χρονική στιγμή,  μεταξύ των συγκεκριμένων ατόμων που το πεδίο ανάμεσά τους μπορεί να φιλοξενήσει την ικανότερη δυνατή συνθήκη για την ωρίμανση της ψυχής τους... 

Συναντιώμασταν και πάλι, τώρα, σε αυτό που φαινόταν να είναι μία Δεύτερη Ευκαιρία... Και για τους δύο... Τουλάχιστον...

https://www.youtube.com/watch?v=Y1-mO0eOMgE&ab_channel=Anirml

Μπήκαμε σύντομα σε αυτό το στάδιο που θα μπορούσε να ονομαστεί και "ερωτευμένοι"... Αυτό που στα αγγλικά λέγεται "falling into love"... Ήμασταν έτοιμοι για την Πτώση... 

Ακόμη πιο σύντομα κι αμέσως μόλις το αναγνώρισα, απευθύνθηκα στον "προσωπικό μου ψυχοθεραπευτή"... Έκλεισα τα μάτια, πήρα μία βαθιά αναπνοή και άρχισα να ψιθυρίζω... 

"Λοιπόν... Κάτι γίνεται εδώ... Μάλλον μας δίνεται ακόμη μία ευκαιρία... Σε αυτή τη ζωή... Τραγικό... Τέλειο... Παραδίδω τη συνθήκη στα χέρια σου... Βοηθησέ με να είμαι το καλύτερο που μπορώ, για ο,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί... "...

Και δεν το έκανα αυτό επειδή είμαι "πολύ καλό παιδί".... Καθόλου... Αλλά επειδή, γνωρίζοντας τον εαυτό μου, ξέρω το πόσο ικανή είμαι για την καταστροφή και το σαμποτάζ κάθε είδους... Συμβαίνει αυτό, τολμώ να πω "αρχετυπικά", ειδικά στους ανθρώπους με δυνατό νοητικό σύστημα... Κι αυτή τη φορά, ήμασταν δύο από δαύτους... Η κατάσταση, αν έμενε μόνο στα χέρια μας, θα ήταν άκρως επικίνδυνη...

Ούτε το έκανα για να αποποιηθώ των ευθυνών μου, εγκαταλείποντας τα πράγματα σε μία τυχαία μοίρα... Αλλά για να μπορέσω να φύγω από τη μέση... Για να μπορέσω να το ζήσω, χωρίς τις παρεμβάσεις του εγωισμού... Γιατί μου άρεσε που Συναντιώμασταν ξανά... Γιατί και μόνο που το αναγνώριζα ως "δεύτερη ευκαιρία", είχα την - ελαφρώς εκβιαστική - απαίτηση από τον εαυτό μου να μην τα θαλασσώσει... Μου ήταν σημαντικό... 

Και μαθητεύω αρκετό καιρό τώρα, τόσο στο ίδιο το βιβλίο όσο και στην παρατήρηση του τρόπου των πραγμάτων, ώστε να ξέρω το εξής... Πως είναι άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη... Πως όταν για κάτι αιτηθείς τη θεραπεία σου, όταν αφήσεις μία κατάσταση "στα χέρια του Θεού" - με τον τρόπο που αναφέρεται μέσα στο βιβλίο ¨Μαθήματα Θαυμάτων", που δεν έχει καμμία σχέση με θεολογίες - τότε φρόντισε να είσαι έτοιμος για όλα... Γιατί όλα τα πράγματα που είναι ικανά να σου σπάσουν τα νεύρα, όλα τα πράγματα που είναι ικανά να σε βγάλουν εκτός εαυτού, αποστέλλονται ταχυδρομικά με εξπρές κούριερ και θα είναι κοντά σου μέχρι το ίδιο βράδυ... Γιατί, αυτός είναι ο τρόπος που θεραπευόμαστε όλοι μας... Και η θεραπεία είναι - ουσιαστικά - η αναγνώριση των σημείων που υπολειπόμαστε... Τα σημεία όπου τα καλώδια μέσα στον εγκέφαλό μας μπλέκουν, τόσο άσχημα ώστε να φτάσουμε να καταφερόμαστε ενάντια στον άλλον, επιστρατεύοντας τον νευρωτικό εαυτό μας, το θυμωμένο εαυτό μας, τον εαυτό που θέλει να έχει τον έλεγχο... Τα σημεία που διαπιστώνουμε πως δεν έχουμε προς το παρόν τη δύναμη - ή την ανοσοποίηση - να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων... Τα σημεία που νομίζουμε πως είναι τα δυνατά μας κι όμως είναι η αχίλλειος πτέρνα μας... Αυτά τα σημεία, μόνο ο έτερος συμβαλλόμενος είναι σε θέση να τα υποκινήσει ώστε να αποβληθούν... Αυτός είναι, έτσι κι αλλιώς, ο στόχος της Σύμβασης μιας Συνάντησης μεταξύ των δύο... Κι αυτός είναι ο τρόπος - φευ! - να γνωρίζεις αν βρίσκεσαι στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή, με το σωστό πρόσωπο.... 

https://www.youtube.com/watch?v=zReWPjreJzI&ab_channel=Gyseltrut

Το βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων" μιλάει για όλα τα πράγματα, χωρίς να μιλάει για κάτι ειδικά συγκεκριμένο.... Ξεκαθαρίζοντας από την αρχή πως πρόκειται για "πρακτικές ασκήσεις"... Που μόνο μέσα από την εφαρμογή τους, μπορεί κάποιος να τις κατανοήσει... Μόνο μέσα από την προσωπική εμπειρία, μπορεί να επαληθευτεί η αξία και η χρησιμότητά τους... 

Ένα μεγάλο του μέρος, αναφέρεται στις Προσωπικές Σχέσεις... Ονομάζοντάς τες "άσυλο για τις ψυχές", καθιστά σαφές πως το περιβάλλον των ρομαντικών σχέσεων συμβαίνει στη βάση του "Ήταν μοιραίο να Συναντηθούμε, αλλά το τι θα κάνουμε με τη Συνάντηση, είναι δικό μας θέμα".... Και αναφέρει πως εκεί ανάμεσα βρίσκεται το Πεδίο όπου ο εγωισμός θα προσπαθήσει να καλλιεργήσει τον εαυτό του όσο περισσότερο μπορέσει... Όπως αναφέρεται, "ο εγωισμός μιλάει πρώτος και μιλάει δυνατότερα από κάθε άλλη φωνή μέσα σου"... Με απώτερο σκοπό, φυσικά, τη διάλυση της σχέσης... Γιατί, ο εγωισμός, είναι το μέρος εκείνο του νου που ακόμη δεν έχει ενοποιηθεί με την αληθινή του φύση και το κομμάτι εκείνο που πασχίζει διαρκώς για την επιβίωσή του, προτείνοντας εαυτόν ως "αυτοφροντίδα", ενώ ουσιαστικά είναι το μέρος εκείνο του νου που επιβεβαιώνει κάθε στιγμή πως "έχω δίκιο" και πως "ο δικός μου τρόπος είναι καλύτερος"... Κι έτσι, να αποφύγω την όποια αλλαγή μου επισημαίνεται πως θα μου ήταν εν δυνάμει χρήσιμη... Αρκετά ανατριχιαστικά, το βιβλίο αναφέρει πως "πολλοί άνθρωποι, θα προτιμούσαν να πεθάνουν από το να αλλάξουν τρόπο"... Ο εγωικός νους είναι βαθιά, κατάλληλα καμουφλαρισμένα και σε βαθμό εθισμού, αυτο-καταστροφικός... 

Η Σχέση κινδυνεύει, κυρίως στην αρχή της... Αρχή, μπορεί να θεωρηθεί η πρώτη εβδομάδα ή οι πρώτοι δύο μήνες... Ανάλογα με την ετοιμότητα των εμπλεκομένων πλευρών... Όσο πιο έτοιμοι για την Αλλαγή, για την Αποτοξίνωση, τόσο πιο γρήγορα θα ξεκινήσουν τα συμπτώματα... Και αναφέρει συγκεκριμένα πως, με το που θα Συναντηθούν δύο μεταξύ τους, ικανά δυνατοί, με την πρόθεση και στο υπόβαθρο της από κοινού θεραπείας τους, ο εγωισμός θα αρχίσει να ουρλιάζει, να κράζει, να βρίζει... Και ξέρεις, κάθε τέτοια φορά που ωρύεσαι και φωνάζεις πως "η κατάσταση είναι απαράδεκτη", σε κοιτάει "κάποιος" από πάνω και λέει "Πολύ ωραία... Πάμε καλά...."...
Χαριτολογώντας - ή και όχι - κατά τη Συνάντηση μεταξύ δύο ικανά δυνατών, συμβατών για τη συνθήκη της Σχέσης, είναι σαν να πραγματοποιείται ένας εξορκισμός... Για την αποβολή όλων των περιορισμών του καθενός από τους συμμετέχοντες, προς τον εξαγνισμό τους... Η πορεία προς την Αυτοπραγμάτωση, περνάει πρώτα και απαραιτήτως από το Καθαρτήριο... Και είναι η πρώτη και τελευταία φορά μέσα στο βιβλίο, που χρησιμοποιούνται πλάγια γράμματα, για να εφιστήσουν την προσοχή... 

"Αυτές τις κραυγές του εγωισμού, μην τις ακούτε... Όχι τώρα..."... 

      https://acourseinmiraclesnow.com/course-miracles-chapter-17-v-healed-relationship/

Το βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", ως μέσον της Πνευματικής Ψυχοθεραπείας, παρουσιάζει μία τελείως άλλη εκδοχή από αυτή που έχουμε έως τώρα συνηθίσει... Πηγαίνει ας πούμε κάποιος στον ψυχοθεραπευτή του - όχι, δεν είναι ανέκδοτο - για να παραπονεθεί για τη συνθήκη της παρούσας - ή άλλης - σχέσης του... Και ο ψυχοθεραπευτής τον ρωτάει : "Η σχέση αυτή, σου δίνει όσα χρειάζεσαι?"... Το βιβλίο, ρωτάει αλλιώς : "Δίνεις εσύ στη σχέση αυτή, ό,τι θα μπορούσες καλύτερο?"... Και για να απαντήσεις στην ερώτηση, χρειάζεται μία βίαια ειλικρινής, σχεδόν κοφτερή ματιά στον τρόπο που υπάρχεις και φέρεσαι... Σημειώνοντας πως "ό,τι είναι που λείπει, είναι αυτό που εγώ δεν δίνω σε κάθε περίπτωση", επιστρέφοντας την αιτία στην προσωπική ευθύνη και συμμετοχή... 

Είναι σημαντικό - έτσι πιστεύω - να αρχίσουμε επιτέλους να κοιτάζουμε τη Ζωή για αυτό ακριβώς που είναι... Ένα Πνευματικό Ταξίδι προς το Βορρά... Προς την Ανώτερη Εκδοχή σου... Ή αλλιώς, μία Διαδρομή από το Φόβο προς την Αγάπη... Από τις ψευδαισθήσεις και τους παλιούς μας τους τρόπους που δραματικά επαναλαμβάνουμε - ακόμη κι αν ξέρουμε πως έχουν καταστρέψει για λογαριασμό μας πολλές ευκαιρίες - προς την Αλήθεια αυτού που είμαστε... Ένα Εκπαιδευτικό, Πνευματικό Ταξίδι για την Ωρίμανση της Ψυχής... Aυτό είναι που όλοι μοιραζόμαστε κι ας έχει φαινομενικά ο καθένας το δικό του σενάριο ζωής... Κι αυτό είναι που εκμαιεύει, από μόνο του, το σεβασμό προς την παρουσία του "άλλου" στη ζωή μας... Και προϋποθέτει την υπομονή, την καλοσύνη, την επιείκεια... Εάν η κάθε μας Σχέση δεν μπει - δεν την τοποθετήσουμε εμείς οι ίδιοι και από την αρχή της - μέσα σε ένα Ιερό Περιέκτη, τότε θα γίνει ένα καζάνι που βράζει... Για να εκραγεί φυσικά, κάποια στιγμή... Αναπόφευκτα... Και τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε όλοι, μέσα από όλες τις συναναστροφές για τις οποίες δεν καταφέραμε να είμαστε το καλύτερο που θα μπορούσαμε...

https://www.youtube.com/watch?v=S8n3usXreL0

Στο βιβλίο, αναφέρεται... 

"Όλοι όσοι Συναντιούνται, θα Συναντηθούν ξανά έως ότου η Σχέση θεραπευθεί ολοκληρωτικά..."...

Αυτό είναι το μέγεθος της Αγάπης που υπάρχει για όλους μας...

Αυτό είναι το μέγεθος της Αγάπης που υπάρχει ανάμεσά μας...
Και τίποτα άλλο δεν υπάρχει...

Τίποτα άλλο...
"You have been an inspiration"...

Εις το Επανιδείν... 

https://www.youtube.com/watch?v=BnShhYKvp2M

- Θεέ μου, Να Είσαι -

"Θεέ μου, 

Να είσαι στο κεφάλι και στην Κατανόησή μου

Να είσαι στα μάτια και στο Κοίταγμά μου

Να είσαι στο στόμα και στην Ομιλία μου

Να είσαι στη γλώσσα και στη Γεύση μου

Να είσαι στα χείλια και στο Χαιρετισμό μου

Να είσαι στη μύτη και στην Εισπνοή μου

Να είσαι στα αυτιά και στην Ακοή μου

Να είσαι στο σβέρκο και στην Ταπείνωσή μου

Να είσαι στους ώμους και στην Απαντοχή μου

Να είσαι στην πλάτη και στην Ευθυγράμμισή μου

Να είσαι στα χέρια και στην Επαφή μου

Να είσαι στις παλάμες και στην Εργασία μου

Να είσαι στα πόδια και στο Περπάτημά μου

Να είσαι στα πέλματα και στη Γείωσή μου

Να είσαι στις αρθρώσεις και στις Σχέσεις μου

Να είσαι στο στομάχι και στα Συναισθήματά μου

Να είσαι στα έντερα και στη Συγχώρεσή μου 

Να είσαι στους γοφούς και στον Ερωτισμό μου

Να είσαι στους πνεύμονες και στην Αναπνοή μου

Να είσαι στην καρδιά και στη Χαρά μου

Να είσαι στο δέρμα και στο Άγγιγμά μου

Να είσαι στη σάρκα και στον Πόνο μου

Να είσαι στο αίμα και στη Ζωή μου

Να είσαι στα οστά και στο Θάνατό μου

Θεέ μου, 

Να είσαι στο Τέλος

Και στην Αναγέννησή μου"

* Η Προσευχή, είναι από την Caroline Myss... 

Συναντηθήκαμε πριν από χρόνια και την ευχαριστώ θερμά για όσα μου Θύμησε.... 

https://www.youtube.com/watch?v=AcmpBCXOgVI&ab_channel=keeroy